Howerla

 Nie śniła mi sie Howerla

I nie śnił mi sie Pikuj

Nie śniło mi sie brodzenie w chmurach

ani rosa płaczącą na butach.

Nie śniły mi sie skręcone ciała 

Nie śniły także szklane oczy.

Nie śniłem o wybuchach

nie-fajerwerków

Nie śniłem o deszczu kropel pękających szyb.

Kto chce tak śnić? 

Kto chce krzykiem budzić

współśpiacych? 

Dzis Howerlo nie jesteś bosko obojętna.

Dzis Pikuju nie patrzysz w dół stoicko.

Musze wyśnić spokojny świt dla Ciebie Howerlo. 

I wyśnie Pikujowi dobrą noc.

Ale za chwile... Na razie

boje sie zasnąć.

20.03.2022

Po Mgle.

 Jaka cudownie zachłanna byłaś po Mgle

gdy kącik do kącika

wykrój do wykroju. 

Jak dwie strony jednej struny.

I gdy tak staliśmy

jednością zwarci w niemym boju

Płot nie-graniczny wcale

podzielił, rozrzucil.

Ogluszył ciszą i pustką.

26.10.2021

Paproc cz. 2.

 A napisałem to kiedyś.... ale mi sie nie bardzo podobalo... Ale wrzuce... Co ma leżeć?

Jakoś tak po śniadaniu w sobotę do wsi zjechał Kulak. Zdzisław mu było na imię, ale, że od maleńkiego kulał to i Kulakiem został.

Jeździł on taki srebrnym autem co to młodzi nazywali pikap. Śmieszne takie auto bo i człowiek do środka wlazł i świnie na pace można było wozić. Kulak świń nie woził bo handlował różnymi takimi dziwactwami. Dawniej częściej do wsi przyjeżdzał i od ludzi różne śmieci i rupiecie kupował. Wszystkie stare koła od wozów, kołowroty, wrzeciona, maselnice…no słowem wszystko. Kiedyś nawet kupił od starego Mamroły koryto świńskie, bo z pnia jednego było wyciosane. Używanie miał Mamroła bo zawsze się wyśmiewał z Kulaka jak to za świńskie koryto dostał na dwie flaszki i zagrychę dobrą. Interes wydawał się złoty a Kulak wydawał się być głupi, tym bardziej, że Mamroła nowe koryto z desek sobie zrobił. Nieco później się rozniosło, że koryto sprzedane zostało do Krakowa artyście jakiemuś wielkiemu, który z niego w szopce świątecznnej żłobek dla Jezusa uczynił. I z Mamroły sie potem ludzie śmiali, że głupi, bo Kulak ponoć za 500 złotych koryto sprzedał. 500 złotych! Toż to Mamrot ze 30 flaszek kupić by mógł.

Ale, ale…do Kulaka wracając. Przyjechał, więc Kulak a, że rzadko on jakoś teraz bywał to i ludzie się zainteresowali, co u niego. Kulak zawsze mrukiem był to i pogadać nie szło, ale przynajmniej tyle było wiadomo, że do Ryżego Kulak przyjechał odebrać kilka karpin jałowca. Ryży po lesie łaził a, że dobre oko miał do drewna to potrafił znaleźć a to jakiś korzeń a to kawałek gałęzi, z której coś można było zrobić.

Zasiedział się Kulak w lesie z Ryżym i dopiero po południu, po załadowaniu auta ruszył na powrót do siebie. Mieszkał on w sumie niedaleko. Godzinkę autem, ale też godzinę pieszo, bo lasem duży skrót. Ale nikt do niego nie chodził, bo raz, że po co do mruka łazić, dwa, że dom od drogi daleko, na uboczu.

Jakoś tak wieczorem ktoś zauważył, że Paproca na ławce nie ma. Zdziwili sie ludzie a nawet szukali, ale nigdzie w pobliżu go nie było, więc w końcu każdy spać poszedł.

Zdziwili się jeszcze bardziej jak przed świtem po wsi taki rejwach się rozniósł, że wszyscy na nogach byli długo przed kurami.

Stali wszyscy przed domem Kuligowej, bo ponoć w nocy do domu wróciła Marta. Ta sama Marta, która przeszło cztery lata temu poszła na przystanek, żeby do internatu szkolnego jechać i ślad po niej zaginął. Cała wieś szukała, wojsko, policja, strażacy. W radio mówili, w telewizji pokazali a Marta jak kamień w wodę. Tak się Kulig rozszalał, że serce w nim pękło. Pewno też wódka pomogła, bo okrutnie Kulig pić zaczął z żalu, bo Marta jedyna w domu była. Ostała się Kuligowa sama. I jakoś tak z dnia na dzień dzięki pomocy innych bab żyła. A teraz ponoć Martusia wróciła. Cisneli się ludzie do domu, ale nikomu Kuligowa wejść nie pozwoliła, dopóki Popawa swoim autem z Czarnego nie przyjechał. Pogadał Popawa przez swoje radio z powiatem i trzy godziny później wieś pełna była ludzi. Przyjechali inni policjanci z psychologią, przyjechała karetka z lekarzami, telewizja, radio, kogo tam nie było? Pochowali się zaraz ludzie do domów, bo, po co się w oczy takim rzucać?

Psychologia i lekarze stwierdzili, że Marty do szpitala brać nie trza, bo w stanie dobrym a oderwanie jej od matki i domu tylko zaszkodzić mogą. Przesłuchać jej też nie pozwolili, bo ponoć Marta tak w matkę wtulona, że siły nie było by ja oderwać, a żeby słowo uszłyszeć od niej jakoweś?

Parę dni później pozwolili, żeby policja z Martą porozmawiała i ledwo rozmawiać zaczeli to już jeden z nich wybiegł, do auta pobiegł i bardzo szybko odjechał.

Co sie okazało? Ano, że Marte z przystanku zabrał nie, kto inny jak Kulak! A, że dziewczyna go znała, bo także z jej ojcem handlował to nic nie podejrzewała. Kulak powiedział, że też do miasta akurat jedzie to ją podrzuci. Poczęstował jakimś cukierkiem i Marta się obudziła w jakiejś piwnicy. Krzyczała, wołała, ale do klapy doskoczyć nie mogła a nikt nie odpowiadał. Pewnie wtedy Kulak pomagał własnie jej szukać razem z innymi.

Cztery lata z okładem tak siedziała. Z małą żarówką na suficie, bez okna. Błagała, prosiła, ale Kulak nigdy nic nie mówił tylko patrzył na nią z góry. W końcu zobojętniała i robiła co kazał, bo w innym wypadku jeść jej nie dawał. Na szczęście nic od niej nie chciał tylko włosy jej kazał czesać i gapił się na nią. Tyłem do niego siadała, bo nie lubił jak mu w oczy patrzyła. I tak dzień w dzień, dni liczyła, ale po tysiącu zrezygnowała. Aż ostatnio ktoś klapę podniósł i zamiast koszyka na sznurku lub Kulaka, Marta zobaczyła, że na dół drabina idzie. I wtedy chyba najbardziej się przestraszyła. Ale na drabinie zobaczyła jakiegoś staruszka, który bardzo cichutko, prawie niesłyszalnie uspokoił, powiedział, że to koniec udręki, że do matki wróci.  I pękło coś w Marcie i rzuciła się tulić do nieznajomego, dziekować. I tak jej się błogo zrobiło, tak dobrze, bezpiecznie. A jeszcze ten nieznajomy tak pieknie jabłkami pachniał. Dla Marty ten zapach był jak wspomnienie wszystkiego, co najlepsze więc posłuchała staruszka we wszystkim co mówił. A kazał jej na drabinę wleźć, oczy potem zamknąć i delikatnie poprowadził ją przed dom. Tam kazał usiąść, oczy otworzyć i wszystko jej powiedział. Że cztery lata mineły, że ojciec z żalu umarł, że matka, co dzień się o nią modli. I, że teraz Marta ma iść prosto do ścieżki i ścieżką do domu trafi. Wytłumaczył, że specjalnie czekał na noc, żeby oczy Marty szoku nie doznały a teraz w ciemności to ona sobie lepiej poradzi niż każdy inny. I butelkę wody w plastiku dał i jabłek kilka...a na koniec przeprosił, że tak długo czekała, ale jak jej tłumaczył czekał aż w końcu we wsi się pojawi ten, co porwanie uczynił. Czekał dwa lata, ale się doczekał. I żeby powiedziała matce, że Kulak już nikogo nie skrzywdzi.  I Marta poszła. Choć to ponoć daleko nie było a staruszek wytłumaczył gdzie i jak iść trzeba to nogi tak ją bolały, że parę razy siadała i płakała ale wstawała znowu i szła.

I doszła przed świtem do domu zapukała a matka jak ja zobaczyła to na kolana padła i aż się przeżegnała.

2018r.

Wprawka k.. językowa.

 Taki żarcik ale... UWAGA! Brzydkie wyrazy. 

Wyszłem czy wyszedłem...a co za różnica i tak pierdolnąłem drzwiami. Taka to, historia miłosci, kurwa.... Aaa, czepiała się ciągle głupia sucz: „zachowuj się”, „to źle mówisz”, „nie ma takiego słowa”, „nie pluj na ulicy”. No gdzie mam pluć w domu? Psu kurwa do michy?

Ciągle jakieś pretenchy. Że to, że sro...

A co mnie obchodzi, czy mam swetr czy sweter? Spodnie czy pory? Grunt, że ciepło i już.

Ja tam żadnych studiów nie mam a ona myśli, że jak zaocznie coś kuje to od razu bardziej mądrzejsza jest. Fajna taka w sumie lala, ładna, zwinna, gibka...pomyślałem se: uuu taka to potrafi. To i zakręciłem się koło, bajer położyłem, no i wyhaczyłem. W sumie fajnie było. Pokazać się z nią można, bo jak się odstawiła w miniówkę to się gały po chodniku walały. Znaczy się, po trotuarze kurwa...jakby gałom jakaś różnica po czym się walają…Ale nie tylko nogi, oj nie, cyc był, oj był! Ledwo w rękę mogłem wcisnąć- taka zdrowa kopuła!!! Nie, żeby od razu dostęp do cyca...Ile się musiałem nadreptać koło niej, żeby w końcu coś uścisnąć, ale warto było...

A, że oko cieszyła, to znosiłem to jej biadolenie, że spodnie wyprasuj, łańcuch z szyi zdejmij. Co jej łańcuch przeszkadza? Moja szyja, mój kajdan. Mówię jej: „Dzidzia za ten łańcuch to ziomki muszą pare fur obcykać”, a ona: „Nie mów jak prostak” ...Ja jej na to, że cały ten polski język to burdel na maxa...Bo mówię patrz: „nieboszczyk”. No kurwa...niebo-szczyk, znaczy się deszczyk –kapuśniaczek-tak? A jeszcze z podstawówki jakiś tam wiersz czy coś tam innego pamietam, że jakiś tam trupek na desce leżał- znaczy się: deszczyk. No nie popitolili matoły?

Więc jej mówię, że szkoła, szkołą a najważniejsze, że ja wiem co mówię i że mnie ziomale kumają.

W końcu się doigrała. Pisalismy sms bo ona jakoś w pracy a ja na siłowni i od słowa do słowa, obiecanki cacanki czytam: „zrobie ci ta laske dzis wieczorem”. Myslę sobie: No! W końcu, panna zmiękła, tera gra potoczy się dalej błyskawicznie. Zajeżdżam wieczorem, gotowy kurwa na extra wycisk. Wstępnie na początek, normalka: podchody, miziaczki, 

Dobrze się układa, więc wyskakuje ze smokiem z rozpora a ona....foch! Mówię „No, co jest? Pisałaś, że laskę zrobisz” Smok trwa w napięciu, zamek błyskawiczny go piłuje do krwi przy każdym oddechu a ona mówi: „łaskę nie laskę...ja nie jestem z tych...” Zapakowałem smoka do nory a łatwo nie było, bo jeszcze do niego nie dotarło, że falstart, kapote w rękę, drzwi pierdu i tyle z miłosci. Odnieśliśmy klęskę jak chuj.

Następnym razem se poszukam kogoś co kuma i czai. Pierdolona pomyłka. Językowa też. 

2018.r

Łupków

A może ktoś z Was tez byl w Łupkowie? No to macie:

Jest taki dworzec miła

ukryty pośród traw

i żadnych tam przyjazdów, 

odjazdów także brak.

Choć mnóstwo tam zegarów 

to czas nie leczy ran. 

Rozkłady zaczernione

jak czarny ducha stan.

A dworzec  cichy miła, 

jak gdyby umarł ktoś. 

Semafor temblak nosi

przyjedzie jakiś gość?

Bo pewnie gdzieś tam w głębi

gwizdek i lizak śpi. 

A dróżnik osowialy

zapomniał liczyć dni.

I pewnie gdzieś  w czeluściach

kasjerka pośród  kas

srebrniki miała liczyć, 

zapomniał o niej czas. 

Ja wierzę że kiedyś miła, 

podwoje jednak drgną 

i pajeczyna smutków

Opadnie łza za łzą. 

Dyżurny znowu krzyknie, 

podnosząc w góre dłoń:

Wysiadać  koniec smutków, 

Wysiadać 

                 dworzec 

                               Łupków. 

Co będzie kiedy ściany

zyskają nowy blask?

A przedwojenne krany

krynicy dadzą  smak?

I stare żyrandole

rzucą  na wszystko czar. 

nieperskie zaś  dywany

zatesknią  za szałem par?

Ja wierze ze kiedyś miła

podwoje jednak drgną

i pajeczyna smutków

opadnie łza za łzą 

Dyżurny znowu krzyknie

podnosząc w góre dłoń:

Wysiadać  koniec smutków, 

Wysiadać 

                 dworzec 

                               Łupków.

10.2018

KAMIEŃ

"KAMIEŃ"

Pierwszego człowieka zabił gdy miał niecałe 17 lat. I w zasadzie przypadkiem. Mimo, że do niego mierzył i strzelił dwa razy, to jednak w zasadzie przypadkiem.

Ale od początku.

Przed wojną chodził do dobrego liceum, dobrego bo ojciec miał w Warszawie spory dom handlowy więc, na pieniądze nigdy nie narzekali. Ba! Można było powiedzieć, że byli bogaci.

A skoro dobre liceum to i harcerstwo, a skoro harcerstwo to zaraz po wybuchu wojny  Szare Szeregi. Po roku 43 trafił razem z chłopakami do „ Agatu”. Ze względu na młody wiek był przydzielony do tak zwanych czujek. Ten pierwszy raz... Niech ktoś nie powie, że życiem nie rządzą przypadki...jeden z chłopaków z obstawy się rozchorował. Po prostu rozchorował...Na szybko więc ściągnięto Kamila bo  mieszkał w miarę blisko punktu zbiórki.

Oddział miał zlikwidować agenta gestapo. Kamil nie znał nawet szczegółów za co agent dostał „czapę” .

Miał tylko stać z boku i obserwować określony kierunek, w razie czego dając sygnał o ewentualnym niebezpieczeństwie. Dostał jednak broń, belgijskiego Naganta.

Akcję przygotowano dokładnie. A przynajmniej tak się wydawało. Agent był umówiony u fryzjera też zresztą volksdeutscha. Chłopcy mieli go zdjąć tuż po wyjściu . I tak by się stało gdyby nie to, że agent nie wiadomo czemu nie wyszedł od fryzjera drzwiami od frontu a bocznym wyjściem w bramie. Akurat w tym miejscu stali „Długi” i „Mściciel” czyli ci którzy mieli wyrok wykonać. Wyjście wprost na nich tak ich zaskoczyło, że nie było mowy o czytaniu wyroku. „Długi „ zagrodził drogę próbującemu go ominąć volksdeutschowi i wyszarpnął pistolet. „Mściciel” zrobił to samo. „Długi” podniósł pistolet, krzyknął coś  i nacisnął spust. Kolejny przypadek...pistolet nie wypalił. Strzelec złapał za zamek próbując zlikwidować zacięcie, tymczasem agent wykorzystując osłupienie „Mściciela” wypadł z bramy i biegiem skierował sie w kierunku Kamila. „Długi” ruszył za nim cały czas siłując się z pistoletem.

-Ucieka- wrzasnął dziko.

Kamil patrzył jak agent coraz bardziej zbliża się do niego. Kiedy był już dwa kroki od niego wyjął rewolwer i z wysokości brzucha strzelił do biegnącego. Ten siłą rozpędu zrobił jeszcze dwa kroki i runął wprost pod nogi Kamila. Chłopak odsunął się krok do tyłu, naciągnął kurek i pochylając się nad agentem przyłożył mu prawie lufę do klatki piersiowej i pociągnął za spust jeszcze raz. Ciało agenta podskoczyło i opadło bezwładnie na bruk.

W tym momencie, był już przy nich „Długi”

-To gnida, mało brakło...- szybko przeszukał kieszenie trupa, wyjął jakieś dokumenty i pociągnął za sobą Kamila.

-Szybko, za mną- zakomenderował- i schowaj broń.

Wpadli na sąsiednie podwórko, tam wrzucili broń do torby łączniczki, Długi rzucił kilka poleceń do zebranych ludzi, wszyscy odebrali swoje dokumenty i przez przejście między budynkami wyszli na sąsiędnią ulicę rozpraszając się momentalnie.

Tutaj, życie nie było niczym zakłócone. Jakiś rikszarz wydzierał się na dorożkarza, ktoś coś im próbował sprzedać ale „Długi” prowadził Kamila za łokieć nie pozwalając na żadną zwłokę.

- Cholera- zaczął „Długi”- blisko było- tamten osioł zamiast strzelać przyglądał się,

  przyglądał się, rozumiesz? Kozia dupa a nie „Mściciel”.Dobrze , że ty tam byłeś- popatrzył na Kamila z uznaniem- a kto ty jesteś?

- Kamil, znaczy „Chłodny”

-„Chłodny”? Dobre pseudo- zauważył „Długi”- faktycznie byłeś chłodny- uśmiechnął się.

- To od nazwiska- chciał wyjaśnić Kamil ale „Długi” przerwał mu.

- Ja jestem Andrzej. Teraz się rozdzielamy, idź spokojnie do domu, spotkamy sie niebawem.

   Nie zapomnę o tobie „Chłodny”- uśmiechnął sie po raz kolejny- uratowałeś mi tyłek. Cześć!

Kamil kładł się spać i zastanawiał się czy będzie mógł usnąć. Czy nie bedzie widział oczu, twarzy tamtego człowieka..Czy nie tak jak w książkach, do końca życia będzie go prześladował  obraz zabitego człowieka? Zabitego przez niego, tylko przez niego!  Próbował nawet przywołać widok jego twarzy ale co dziwne zupełnie nie pamiętał. Nawet nie zauważył kiedy usnął.

A rano po przebudzeniu nie pamiętał nic co mogłoby być jakimkolwiek złym snem, zmorą.

„Spałem snem sprawiedliwego”- uśmiechnął sie sam do siebie.

Po tej akcji był awans na  stopień wyżej i zauważalne okazywanie mu większego szacunku przez kolegów. Parę dni później upomniał się o niego „Długi”. Spotkali się przy jakiejś okazji i „Długi” zaproponował mu uczestnictwo w akcjach które on miał przeprowadzać. Kamil zgodził się od razu.

Akcji na przestrzeni kilku miesięcy było kilka. Faktycznie „Długi” zawsze jego wybierał jako osobę która ma go bezpośrednio wspierać w wykonywaniu wyroków. Strzelali zawsze razem chociaż to „Długi” zawsze wypowiadał wyrok śmierci i oddawał  pierwszy strzał.

Czasami czekając na akcje rozmawiali, śmiali się jak gdyby ich celem nie było pozbawienie jakiegoś człowieka życia a tylko jakiś dziwny rodzaj gry, podchodów.

To miała być ich czwarta akcja. Trudna bo wyrok wydano na młodą kobietę. Zadawała się z niemieckimi oficerami i udowodniono, że wsypała dwóch chłopaków którzy kupowali od Niemców broń.

Akcja miała być przeprowadzona w mieszkaniu dziewczyny. Dopiero za drugim razem dowódca dał znak, że mogą wchodzić. Mieli dorobione klucze dzięki dozorcy, więc zakoczyli ją w samej halce przed lustrem w pokoju.

Zanim się odwróciła stali już dwa kroki od niej z wyciągniętymi pistoletami.

„Długi” właśnie zaczął:

- W imieniu....- kiedy dziewczyna przerwała mu gwałtownie:

- Kamil?

- Zosia?- Kamil z zaskoczenia aż opuścił broń.

„Długi” popatrzył na nich z zaskoczeniem.

- Co jest? Znasz ją? Chłodny?

- Znam. Wychowywaliśmy się razem- odpowiedział Kamil- mieliśmy domek w Skolimowie i   

  Zosia, znaczy ona tam mieszkała więc...-zawiesił głos...- zostawisz nas samych?

„Długi” popatrzył się na niego długo i uważnie.

- Wyjdę przed dom. Na kwadrans. Tylko nie zrób nic głupiego „Chłodny”, rozumiesz?

Kiedy zostali sami, dziewczyna ciężko siadła na krześle. Kamil siadł na przeciw patrząc ze zdziwieniem na trzymany w ręku pistolet.

- Zosia...co się dzieje? Czy to prawda, że ty z niemcami?

- A co? Co miałam zrobić? Dom się spalił, rodzice albo zabici albo gdzieś za granicą. Co

  miałam zrobić?

- Jezu...trzeba było przyjść, dać znak...

- I co? Po co? Miałam błagać o pomoc? Radzę sobie. Dzięki Milerowej, prace dostałam w

  magistracie, Milerowa zaświadczyła, że jej kuzynką jestem więc volksliste podpisałam,

  potem poznałam Helmuta....

-Ale to Niemiec !

- I co? Nie pamiętasz, że, wuj Arnold też Niemiec? Jabłka i gruszki od niego dostawałeś, na

  jego koniu się uczyłeś jeździć, on nas uczył niemieckiego, angielskiego,

  wierszy,piosenek.....Wtedy był dobry?

- Zosia, ja rozumiem ale wydawać naszych...

- Jak wydawać? Nigdy nikomu nic nie wydałam!!!- żachneła się mocno-. Żę chce normalnie

  żyć? Iść do restauracji, założyć sukienkę, potańczyć? Za to mnie chcecie zabić?

  Zwariowałeś?

- Nie ja zwariowałem. I nie ważne kto. Przyszliśmy tu zabić zdrajczynie- rozumiesz? Mamy

  na ciebie wyrok, wydany przez sąd.

- Mam gdzieś taki sąd. Ja chce normalnie żyć a nie bawić się w wojnę. Wojna zakończona.   

  Przegraliście. Kamil trzeba nauczyć się z tym żyć.

- Przegraliście czy przegraliśmy?

- Wy przegraliście, to nie moja wojna....

- Posłuchaj- przerwał jej mocno- za moment wróci tu „Długi” i rozwali cie, nie ważne jak  

   postrzegasz wojnę, rozumiesz to? Rozumiesz?

Dziewczyna umilkła i opuściła głowę ale po chwili podniosła oczy.

- Pomożesz mi Kamil? Pomożesz? Wystarczy, że im powiesz, że to nie prawda, że jestem  

  dobra....albo zamknij drzwi, obroń mnie, za pół godziny będzie tu Helmut, on mnie nie da  

  skrzywdzić a tobie się odwdzięczy- zobaczysz...

- Zwariowałaś?- Kamil aż podskoczył- mam cię ochraniać przed swoimi dla Niemca?

- No to wytłumacz im....

- Co? Mam odwołać wyrok śmierci bo cię znam?...

Drzwi otworzyły się i zobaczyli jak ostrożnie wchodzi „Długi” Zobaczył dziewczynę i wyraźnie odetchnął. „Myślał, że dałem jej uciec”-pomyślał Kamil.

- Już?- pytanie było skierowane tylko do Kamila.

- Poczekaj- Kamil znowu spojrzał na Zosię.

- Jak się nazywa ten Niemiec?

- Helmut.

- Helmut co?

- Grossig.

Kamil popatrzył na „Długiego”

- Rozumiesz? Za parę minut będzie tu Grossig. Możemy go mieć..

- Jak to mieć?- Zosia zaniepokoiła się.

- Zamknij się- Długi krótko uciął jej zdanie- Grossig – powtórzył w zamyśleniu.

-Odpowiedzialny za spalenie i wymordowanie paru wsi, za kilka egzekucji na Woli- zachęcał Kamil.

- A ona?- Długi popatrzył na bladą dziewczynę.

- Długi...to Grossig, ona przy nim to jak kot przy koniu.....Ona to mój problem.

- Wiesz czym ryzykujemy? Wiesz, że rozkazy....Wiesz, prawda?

- Wiem Długi, wiem...ale przyznaj warto chyba co?

Chłopak zamyślił się na chwilę.

- Dobra..raz kozie śmierć- uśmiechnął się- on przyjeżdza sam- popatrzył na dziewczynę?

- Nie, z kierowcą.

- Kierowca czeka?

- Jesli gdzieś jedziemy ale z reguły zostawia Helmuta i  przyjeżdza po nas poźniej...-jej głos był prawie niesłyszalny.

-Chłodny, idę do chłopaków, powiem co i jak przeorganizuję ich a ty...załatw to co trzeba...... ufam ci Kamil- chyba pierwszy raz wymienił jego imię. Odwrócił się i zniknął za drzwiami

Dziewczyna podniosła się z krzesła.

-Kamil, nie możesz im pozwolić, on jest dla mnie dobry....

-Przestań!- przerwał jej- masz wybór: ty albo on. Rozumiesz to? Więc wybieraj.

Zosia ciężko opadła na krzesło. Podniósł ją za ramię i zaprowadził do drzwi łazienki. To było małe pomieszczenie z imitacją zlewu zrobioną z miski.

- Zostań tu, bądź cicho, nie zapalaj światła...

-Ale co ze mną będzie?- zapytała cicho- jak się wytłumaczę?

-Wytłumaczysz? Komu? Niemcom? Nie radzę ci czekać do tłumaczenia- popatrzył na nią zdziwiony- siedź i czekaj aż nie przyjdę- rozumiesz?

Zamknął drzwi i popatrzył na zegar. Zostało im jakieś dziesięć minut. Zza drzwi wyłonił się „Długi”.

-Wszystko gotowe. Chłodny...albo nas rozwalą albo dostaniemy medal- uśmiechnął się jakoś smutno- jak to robimy?

- Ja czekam wewnątrz, ty piętro wyżej. Z okna zobaczysz czy już jest. Zaskoczę go więc nie będzie miał szans.... ale w razie czego będziemy go mieć z dwóch stron. Nie ucieknie nam.

Długi skinieniem wyraził aprobatę.

-Wejdę chwilę po nim. A co z nią- ściszył głos?

-Długi...to moja prawie rodzina...

-Jezu....powiemy, że z nami współpracowała, że to ona nam go wystawiła...sam nie  

 wiem...medal albo czapa- znowu się uśmiechnął. – spadam na schody.

Kamil założył na gramofon płytę i nakręcił sprężynę. Chropowaty damski głos wypełnił mieszkanie niemiecką piosenką.

Chłopak ustawił krzesełko na wprost drzwi i usiadł na nim trzymając pistolet na kolanie przed sobą.

Usłyszał otwieranie drzwi i głos:

- Zosza?

- Ja, ja- zmodulował głos udając kobietę i popatrzył na przystojnego blondyna który wyłonił się za futryny. Był ubrany w elegancki jasny płaszcz w ręku trzymał kapelusz . Stali na przeciw siebie. Niemiec szybko podniósł rękę na wysokość pasa gdzie zwykle znajdowała się kabura ale nie znalazł tam broni. Kapelusz poturlał sie po podłodze.

- Sie könnte in einer Uniform kommen - powiedział  Kamil i strzelił mu prosto w klatkę piersiową. Helmut Grossig upadł ciężko do tyłu. Drugi strzał oddał już do leżącego „Długi” który pojawił się jak zjawa. Schylił się przy Niemcu i obszukał go szybko

- Patrz, tylko portfel, klamki nie nosił- tochę ze smutkiem skomentował.- Ale liczę, że

  kierowca miał, chłopaki go mieli zatrzymać. Zjeżdżamy. Powiedz tamtej,- podniósł głos tak żeby mieć pewność, że dziewczyna go słyszy- żeby uciekała, niech się zapadnie pod ziemię

  bo jak ją spotkam jeszcze raz...Bóg mi świadkiem....- zawiesił złowróżbnie głos.

Schowali broń pod kurtki i wyszli na klatkę. Nic się nie działo. Zaczęli powoli schodzić nasłuchując uważnie.

Kamil nagle stanął i rzucił do kolegi:

-Poczekaj na mnie na dole, minuta- dorzucił widząc jego naglący wzrok.

Kiedy wszedł do mieszkania znalazł Zosię miotającą się między szafą a wielką walizką leżącą na łóżku. Zobaczyła go i stanęła zdziwiona przyciskając do piersi naręcze różnych ciuchów.

Kamil spojrzał jej w oczy i podniósł broń. Huk po raz kolejny wypełnił pokój. Dziewczyna opadła na podłogę nie wypuszczając ciuchów.

Kamil pochylił się nad nią.

-   Auch aus Steinen, die einem in den Weg gelegt werden, kann man Schönes bauen **- powiedział do gasnących oczu.

Zosia także nigdy mu się nie przyśniła.

*Mogłeś przyjść w mundurze

**”Także z kamieni, które położono komuś na drodze, można zbudować piękno”. Goethe.

03.2014

PAPROC cz1.

"PAPROC cz1."

No, w zasadzie…to nie wiadomo skąd on się właściwie wziął.
Znaleźli go stary Janiak z synem. Wracali wozem z wyrębu wioząc jak zwykle kilka karpin które zimą do pieca trafiały, mimo, że kopciły niemiłosiernie za co ludzie na Janiaku psy wieszali.
Janiak mówił, że tamten siedział w paprociach i tak się jakoś na nich dziwnie patrzył, że koń sam się zatrzymał.
Stary znał tu wszystkich mieszkańców więc dziwne mu się zdało, że jakiś nie młody już osobnik w paprociach siedzi jak nie przymierzając krasnal jakiś. Gadał do niego stary, gadał i młody Janiak ale obcy ani słowa do nich…tylko uśmiechał się leciutko.
To i wzięli dziwaka na wóz bo już zmierzchało a nie po ludzku kogoś na noc w górach zostawić.
Nie wiadome było czy to Polak, Czech, Słowak, Bojek, Łemek, Ukrainiec, Białorus…Byli i tacy co mówili, że Rumun ale obcy miał jakieś blado niebieskie oczy co ponoć u Rumunów nie występowały.
Zresztą skąd by i nie był różnicy nie było bo i tak słowa od niego nikt nie uświadczył.
Mówili na niego Paproć, przez te paprocie właśnie, w których go znaleźli, potem jakoś „ć” zniknęło i zrobił się Paproc. Jedni mówili, że to od paprocha co to nim wiatr w życiu pomiata, inni, że Paproc bo nic w życiu dobrego nie zrobił a tylko coś pewnikiem spaprał.
Już to pierwsze lepsze bo nikt nigdy dowodu nie miał, że Paproc coś spaprał. Zresztą jak mógł coś spaprać skoro nic w sumie nie robił?
Co niektórzy młodsi śmiali się, że to „Jańco Wodnik” bo niby w filmie jakimś podobnego do niego widzieli. Że niby włosy podobne i broda ale tamten filmowy jakiś stary był a Paproc choć z daleka staro wyglądał bo włosy już jakby siwe to lico jakieś takie miał niestare. No, trudno to jakoś było zrozumieć i wytłumaczyć ale z twarzy na starego to nie wyglądał.
Zresztą, jaki on Wodnik skoro, wody chyba nawet nie lubił…. Nikt nigdy nie widział, że Paproc coś pił, a już, że się mył ? No skąd! Chociaż co dziwne myć się jakoś musiał bo przecież jak stary Matela myć się przestał bo twierdził, że go brud przed chorobami obroni to ludzie zaczęli jego dom z daleka obchodzić taki odór wytwarzał. Coś w tym brudzie ochronnym jednak musiało być, bo jak Madzikowa, Mateli zapowiedziała, że go śmierdzącego do sklepu nie wpuści to się stary Matela umył, do sklepu poszedł, zakupy zrobił a dwa tygodnie później umarł. Czyli, że zbytnia czystość jednak Mateli nie posłużyła. A Paproc niby się nie mył a odoru nie było. Chyba nawet jakoś tak jabłkami pachniał.
Nikt też nie widział, żeby on coś jadł, chociaż na początku znosiły mu baby jakieś smakołyki, nawet nie żeby z miłosierdzia ale, żeby zobaczyć jak Paproc je, żeby potem innym się pochwalić, że ” mojego pasztetu to spróbował, bo mój pasztet najlepszy”. A on ani pasztetu, ani chleba, ani nawet tego jabłka co w zasięgu ręki wisiało…No nic….
Interesowało się nim przez chwilę jakieś urzędnictwo ale ponieważ Paproc nic od nich nie chciał to i od niego nic urzędy też nie chciały.
Popawa, policjant z Czarnego wpadał czasami na początku i wypytywał czy aby Paproc czasami dwa dni wcześniej nie zniknął na parę godzin bo ze starego PGR ktoś dachówkę ściągnął, albo owieczka gdzieś zniknęła ale śmiali się Popawie ludzie prosto w twarz, że na głowę upadł. To i przestał Popawa przyjeżdżać bo dla władzy niedobrze jak służbowe sprawy ludzi do łez bawią.
Upodobał sobie Paproc ławeczkę koło jabłoni i tak na tej ławeczce siedział.
No, siedział normalnie. Ani specjalnie krzywo ani specjalnie prosto. Ot jak wszyscy. Tyle, że ileż można siedzieć? Przed każdą chałupom ławeczka stoi i popołudniami miło na takiej usiąść z sąsiadem i pogawędzić. Ale, żeby cały dzień siedzieć? Już o robocie nie wspomnę ale kiedy się napić? Za krzaki wejść? A Paproc nic, tylko przyglądał się a to ludziom, a to zwierzętom, a to chmurom… Wilichowa o nim żartem mówiła, że we wsi kapliczka nie potrzebna bo on jak ten Świątek Frasobliwy wygląda. Na noc chyba do starej chaty po Chrostowej właził, bo na ławce go nie było a w chacie niektórzy słyszeli w nocy jakieś szelesty.

Kiedy pierwszej zimy zniknął, ze dwa dni go szukali wszyscy ze wsi, bo myśleli, że się przed zimą gdzieś próbował ukryć i że ta zima go dopadła i zamroziła. Ale nie znaleźli, pomyśleli więc, że uciekł, poszedł gdzieś gdzie cieplej i chociaż dziwne się ludziom to wydało, bo we wsi było kilka miejsc gdzie Paproc mógłby spokojnie przezimować.. choćby i chata Chrostowej, pusta ona była ale nawet niespecjalnie zniszczona bo jak Chrostowa umarła, to córka co w Ameryce siedziała od lat tylko jakieś rupiecie rodzinne zabrała a klucz w drzwiach zostawiła i do tej swojej Ameryki szybko wróciła. Tak czy owak Paproc zniknął. Jakoś tamta zima smutna i zła się ludziom wydawała. Niby taka sama jak inne ale jakoś tak gorzej było…Ławeczka zginęła pod śniegiem ale pamięć o Paprocu zniknąć nie chciała. Jakoś tak się ludziska przyzwyczaili, że samo to, że Paproc na niej siedzi wydawało się ludziom jakoś takie…normalne, miłe i potrzebne. I to puste miejsce pod smutną, łysą jabłonką smuciło wszystkich niemożebnie.
Tyle, że jak tylko słońce wiosenne na dobre zaczęło grzać, jabłonka zielonymi listkami się okryła, na ławeczce jak by nigdy nic znowu usiadł Paproc.

Pytali się go ludzie gdzie był, jak przeżył bo przecież zima surowa była ale Paproc jak to Paproc, uśmiechał się tylko i nic nie mówił.
Przyzwyczaili się ludzie do tych zim z pustą ławeczką ale przyzwyczaili się też, że prawdziwa wiosna się zaczyna wtedy jak tylko Paproc na ławeczce zasiądzie.
Na trzecie lato do wsi przyjechała na chrzciny małej Lenki od Mulaków, stara Mirkowa. W sumie stara taka ona nie była, ale stara gadali na nią bo narzeczonego za młodu straciła i tak już starą panną się ostała. No i właśnie stara Mirkowa powiedziała babom, że jej dziadek Borys Sońta opowiadał, że dawniej we wsi od czasu do czasu spotkać można było takiego dziwaka jak Paproc. I, że on wcale nie taki bezbronny jak sie wydawało. Bo mówił Sońta, że w Cichych, bo pono tak na nich dawniej mówili, siła siedzi wielka. Że nic nie mówią tylko słuchają i patrzą. Zaczęły baby gadać, że może to i prawda bo przecież głupich we wsi wielu było i na samym początku co bardziej wyrywny, szczególnie po pijaku zaraz to zaczynał krzyczeć, że trzeba Paproca w paprociach zasadzić. Ale nikt sobie nie mógł przypomnieć, czy ktoś tego spróbował. Nawet syn Kabatowej co już w więzieniu więcej czasu spędzał niż na wolności nigdy na Paproca ręki nie podniósł a znany był z tego, że nikogo się nie bał  i że bitka dla niego to coś jak śniadanie dla innego.
Mówiła Mirkowa, że Cisi pojawiają się wtedy jak coś bardzo złego ma się zdarzyć. Ale Paproc juz przecie trzecie lato na ławce spędzał i nigdy nic złego się nie zdarzyło. No, zdarzyło się rzeczy kilka, bo to Siluk tak się upił, że do rowu co wedle drogi idzie, wpadł i się w nim utopił choć wody było po kostki, młody Matera rękę w krajzegę wsadził i ledwo go lekarze uratowali bo tyle z niego krwi wyciekło, Wicikowa na starość chyba wzrok straciła bo jak sobie zasmażkę z grzybów zrobiła to nawet lekarz potrzebny nie był…No ileś takich rzeczy się zdarzyło, ale żeby to niby miało być bardzo złe? No gdzie tam, wiadomo jak kto głupi to i głupią śmiercią umrze, a Matera to w sumie zadowolony bo rentę od gminy dostał i teraz to już może pić i martwić się niczym nie musi. A, że druga ręka została to i czasami nawet pomocny bywa. Toteż o tym bardzo złym czymś jakoś ludzie myśleć nie chcieli. Stara Mirkowa zaraz po chrzcinach pojechała a Paproc jak na ławce spokojnie siedział tak siedział.

Ale przyszedł wrzesień…..